aturuxo.

Pepa Robles

Juglaría urbana é o termo co cal se define un concerto acústico fóra do común, no que a actriz e narradora Pepa Robles interactúa cos personaxes das propias historias cantadas, utilizando rexistros vocais que se combinan para a fusión de interpretación e música.

Define este traballo dentro dun xénero musical que se resiste a ser encorsetado na noción do cantautor ao uso. Pepa Robles rescata a tradición do xograr medieval, continuando co seu traballo de cuentista a través dun concerto orixinal que sorprende polo atípico do seu formato.

Máis información no seu blog

https://soundcloud.com/peparobles

Leo Arremecághona

Cantautor punk da parroquia viguesa de Matamá, O Leo Arremecághona. Alá polo ano 97, unha maqueta gravada cunha minicadea e un micro no centro (pola reverb) dun salón de Vigo cunha guitarra acústica rescatada do lixo chegaba ás mans de alguén que chamou O Leo i os Endinados para tocar no II Félix Rock de Vigo, xunta bandas como Babes in Toyland ou Toy Dolls. Mentres viña a data do concerto, O Leo fíxose acompañar virtualmente (aínda nunca chegaron a tempo a un concerto) de Arremecághona!!!, dúo de tamboril e cunchas inspirado en Metallica e no seu Enter Sandman . Un ano despois, coa entrada para o concerto de Vigo xa mercada, O Leo i Arremecághona!!! foron requiridos para abrir os directos da Xira Galega do Veintegenarios de Albert Pla. Tiveron que lle revender a entrada a un colega. De aí saíu o xermolo deste disco, Suspiros de Kaña , gravado e mesturado por Pablo Iglesias no febreiro de 1998.

As mil copias dese disco nunca foron distribuídas máis ca en dúas tendas de Vigo e dúas de Santiago (polo propio autor). Tampouco se chegou a facer xira de presentación, aínda que o disco si foi posto en Satelitrés e en La Baía de Radio 3 e por aí saíron tres bolos no Festival de Teatro de Peto de Donosti. A partir de aí, o Leo i Arremecághona!!! tocaron no III Félix Rock e en todo canto minifestival e pub se prestase a acollelo, entre eles a Fiasta de Goián, no Baixo Miño, onde máis de 2.000 persoas corearon os seus temas na II edición do festival e onde máis de 400 se xuntaron no Entruido do ano seguinte para inaugurar, no furancho da Once (Asociación entruideira), o I Festival da Taíña, vixente inda hoxe. O Leo considera Goián como a súa patria musical. De feito O Leo arrenega musicalmente da súa patria verdadeira, Matamá, en Vigo, onde o vetaron expresamente –a el e ó festival enteiro– polo contido das súas letras.

Ao longo destes anos tamén fixo músicas e letras para espectáculos teatrais, en que participou asemade como actor: As Presidentas , d’ A Factoría Teatro e Vendetta , de Berrobambán Teatro, espectáculo punk para pubs. Despois preparou o disco Aghomita, campión! e o directo Sigho (Vivo)!, recompilación audiovisual do seu espectáculo en vivo.

Argallou tamén a xira E aghomita!, na que apresentaba as cancións dese segundo disco, sempre a piques de saír á rúa, e onde colaboran Vicent Jalo, a banda de gaitas Os Ventos de Comesaña ou a banda punk viguesa Puta Miseria, e presentou a súa primeira incursión literaria, Hai cu, Ed. Xerais, 2007. O Leo pasea a súa particular performance, teloneado polo seu alter ego, O Leio, cantautor que interpreta temas de Batallán ou Vaamonde, para dar paso despois ao resto da familia Arremecághona!, -cada vez máis numerosa-, e rematar sempre coa versión máis punk, onde vestido co traxe galego e camisola anarquista versiona aos Clash, cunha das mellores cancións do certame apologhit, e sacode os alicerces da sociedade. No 2012 gravou ao vivo no seu piso de Compostela o que sería o seu terceiro disco, do que tampouco volveu haber novas.

Texto: GZ Música

https://myspace.com/arremecaghona https://www.facebook.com/arremecaghona