aturuxo.

Había un ‘reencontro’ pendente e xa está aquí. Junco regresou tras 12 anos de silencio discográfico. Volve o rei da rumba romántica, a lendaria voz xitana da balada. E cun valor engadido: volve tamén ás súas orixes como autor de dez do once cancións que compoñen este disco. E na última, unha racial versión dun clásico melódico que parece feito a medida para a ocasión.

‘Reencuentro’ é o título do disco e tamén da pegadiza canción que o abre.’Yo soy aquel…’, canta entre palmas. O que coas súas propias composicións e apaixonadas versións vendía discos e casetes por centenares de miles. O Barry White xitano, que lle chegaron a chamar.

E este ‘Reencuentro’ mantén a primaria sensualidade do seu son intacta. Cancións para conducir, bailar ou facer o amor; seguramente, os actos que máis acompañaron sempre a súa música.

O regreso do verdadeiro Junco, pois aínda que devandito sobrenome alcumase tamén a algún que outro bailaor, ninguén o fixo tan popular como Ricardo Gabarre. Quen ía dicir que aquel neno a quen chamaban Junco e que axudaba ao seu pai a coidar cabalos, acendería corazóns coas súas cancións. Naceu en Fraga (Huesca) e con só nove anos fincaríase coa súa familia en Barcelona, onde segue residindo. A súa nai e a súa irmá cantaban tamén de marabilla, aínda que só entre os seus. El en cambio tentaría profesionalizarse nada máis cumprir os 16 anos, á fronte dun grupo chamado Los Ángeles Gitanos. Xa entón tendía a ese ‘tempo’ lento que esixen as confesións amorosas. O seu produtor non o entendeu e quixo vendelos como uns ‘rumberos’ máis. Decepcionado polo fracaso, Junco dedicaríase durante moitos anos á venda ambulante sen deixar de escribir cancións como simple afección, por puro amor á arte.

Nos anos 80, cancións propias como ‘¡Hola, mi amor!’ ou ‘Celos’ converteríano en incombustible supervendas. E na década dos 90 arrasaría con infinidade de versións de clásicos sentimentais italianos. Fixo súas pezas de Cocciante, Battisti ou Giaccobe moito antes de que volvese abrirse o italo-filón. E casualmente (e pechando así o círculo de coincidencias) inclúe neste disco un sorprendente ‘Bailar pegados’.

O resto do repertorio é enteiramente seu. Música e letra de Ricardo Gabarre ‘Junco’ con arranxos de Rubén Amador e Carlos Muñoz. Abre cun ‘Reencuentro’ a ritmo de tumbao calé, para seguir cunha das baladas máis estremecedoras que escribiu nunca: ‘Dime mujer’. Rumba festeira de sabor salsero en ‘La quiero’ e ‘Noche San Juan’. Ecos á memoria de Manzanita en ‘Hasta aquí has llegado’. Ardente despeito en ‘Odio’ e ‘Ya no quiero verte más’, crónicas marxinais en ‘Nadie le quiere’, doce amor incondicional en ‘Me tienes en el medio de tus manos’… Baladas e rumbas bailando pegadas, e até rozándose cos tangos flamencos ‘Para qué quiero vivir’.

Máis información na páxina de Junco en Facebook.