aturuxo.

Resultado dunha relación tumultuosa entre a inquietude da música e o luxo do seu ocio, os Moonshiners, constituídos por Gamblin’ Sam (voz e harmónica), Susie Filipe (batería) e Victor Hugo (voz e guitarra), xorden en Portugal no inicio de 2011. Baixo as influencias tan distinguidas como Robert Johnson e Amália Rodrigues, a súa música non podía deixar de ir buscar os seus ecos ás esquinas máis meniñas e aos seus vellos becos, a lupanares e botecos, ás cidades baixas das augas furtadas e aos tectos rentes das súas madrugadas. En Outubro de 2013, tras un longo perídodo de digresión desde o norte ao sur do país en que se dan en primeira man á luz do público portugués, os Moonshiners lanzan o seu primeiro EP, homónimo, constituído por seis faixas orixinais, gravado e masterizado por João Veludo.

Conta coa participación de Alexandre Mano (no baixo) e Miguel Leitão (no saxofón). Neste Extended Play, en rexistro directo, encóntranse cancións sobre whisky e sobre cervexa, conversas entre Deus e o Diaño, réquiens de amor fallado, mais sobre todo eles mesmos e a súa longa digresión: máis á fin da noite cao á do país. Maletas e mesturas feitas dos ritmos dos blues e do country, das harmónicas estridentes e dos riffs explosivos, os Moonshiners volven á estrada co seu primeiro rexistro discográfico no peto, pasando por festivais como o Xardíns Efémeros, o OffBeatz, o Fura e o Vagueira Surf Fest.

2015 abre con boas noticias e o lanzamento do seu primeiro álbum “Good News For Girls Who Have No Sex Appeal”, abrillantado polo ollo fotográfico de Paulo Moreira. Contando coa presenza dos músicos xa anteriormente convidados e coa batuta técnica de João Veludo, este novo álbum conta tamén coa participación especial de Paulo Furtado (The Legendary Tiger Man). Constituído por sete faixas orixinais, este segundo traballo deslinda unha banda máis madura, consolidada e sobre todo viaxada, que alcanza as máis novas e variadas direccións, sen a pesar diso perder o seu trazo ou o seu destino orixinal.

Froito con certeza da estrada que fixeron os tres, máis cada cal a de cada un, lanzan así varios distintos temas: desde os máis caóticos, ordenados só polo encontro case de esquina entre distinguidos sons electrizados, como “24h Roundabout Blues” e “Slower Than A Cadillac Faster Than A Mustang”, pasando polos máis melódicos e aparentemente descomprometidos, como “Louie” ou “Let’s Grow Fat Together”, até certos gritos de quen xa foi ao abismo ouvir o seu eco antes del propio volver (“7:45”). En suma sumados os pesos, un equilibrio exímio entre os máis distantes exageros: se efixie houbese, sería o seu “Man On Wire”.

En 2017 tocan por primeira vez fóra do país, no Eurosonic, o maior festival profesional de música europea. Con dous singles lanzados, “Really Into You” e “Songrider”, os Moonshiners, anunciados viaxados saltimbancos, traficando melodías e contrabandeando emocións, preparan agora o seu segundo álbum. No fondo do seu vaso: o outro lado do vidro da madrugada.

Actuación participante no programa ‘Artistas en Ruta’ da AIE.